20-ci esrin evvellerinde Avropa edebiyyatı ve incesenetinde bir bedii cereyan vardı. Ekspressionizm. Bu cereyan birinci dünya müharibesinden sonra Almaniya ve Avstriyada çox geniş yayılmışdı. İnsan heyetını ve onun menevi alemini eybecerleşdiren ictimai edaletsizlik, müharibeye qarşı etiraz ekspressionistlerin başlıca xüsusiyyeti idi. Ressamlıq da daxil olmaqla kinoda, teatrda, arxitekturada, hetta reqsde bele bir keder, meyusluq hökm sürürdü. Onlar ferdi alemin ifadesini obyektiv varlığın real tesvirine qarşı qoyurdular. Bu da neticede forma eybecerliyine getirib çıxarırdı. Onların en parlaq nümunesi Edvard Munkun qışqırıq eseridir. Bu eser müasir insanın ümumi teşvişinin ifadesinin en gözel nümunesi sayıla biler.

Settar Behlulzade adına sergi salonunda niye ekspressionizm haqqında düşündük. Burda sergilenen eserler insanda bedbinlik, özüne qapanma, qorxu yaratmır. Burda heyat, gelecek, yaşamaq eşqi o qeder yüksekdir ki, lap ressam olmaq isteyirsen. Sergide tekce Azerbaycanlı genc ressamların eserleri nümayiş olunmur. Burda uzaq Argentinadan da, yaxın qonşumuz Türkiyeden de ressamların eserleri sergilenIr. Amma diqqetimi çeken özümüzünkülerdir. Ressam Sahib Memmedovun yetirmeleri. Hansı ki, ustadı onlar haqqnda ürekdolusu danışır.

Ressam Sahib Memmedov deyir ki, sevindirici olan hem de bu uşaqların öz eserlerinde heyatı, yaşamaq eşqini telqin etmeleridir: “Men tesadüf olaraq bu salonda ekspressionistleri birinci dünya müharibesinden sarsılıb özüne qapanan, bu dehşeti yaradıcılığa getiren bedii cereyanın nümayendelerini xatırlamıram. Bizim balaca ressamlar da emin-amanlıq dövrünün uşaqları deyil. Yeni müharibe qapımızın ağzında yox, lap evimizin içinde olsa da. Bu, onlarda bedbinlik yaratmır. Onlar Azerbaycanı işıqlı, çiçeklenen, rengareng görürler. Şexsen men bu tablodan memnun qaldım”.